به سوی یار

ترساندن مردم از حضرت، ظلم به ایشان و ظلم به مردم است.

گاهی با سخت گیری های زیاد، چهره خشن و بی رحمی از او ترسیم می‌کنند که اگر ظهور کند، دوست و دشمن، مسلمان و کافر، مؤمن و فاسق و حتّی شیعیان و فرزندانش را گردن می‌زند و به این وسیله به جای محبّت حضرت که پدر مهربان و دلسوز ماست،‌ترس، بی میلی و فرار از او را در دل‌ها القا می‌کنند. تا جایی که می‌گویند: ((بروید دعا کنید که حضرت نیاید که اگر بیاید با همه ما را چنین و چنان می‌کند. ما تحمل حضرت و ظهورش را نداریم.)) و این درست برخلاف حقیقت و برخلاف خواست حضرت است. او به همه ما دستور داده که برای ظهورش دعا کنیم تا زودتر بیاید و در جمع فرزندانش حاضر شود و به مصائب و گرفتاری‌های آن‌ها پایان دهد.

 او رحمت واسعه خداوند است که برای نجات بشر و آبادانی زمین و تأمین سعادت و شادی دنیا و آخرت مردم می‌آید. شوق او برای رسیدن به ما بسیار بیشتر از شوق ماست. البته اگر شوقی داشته باشیم و با این شوق به دعا برای ظهورش و عمل برای رفع موانع آن بپردازیم. محبّت و علاقه او به ما بسیار بیشتر از محبّت و علاقه ما به اوست. با این‌که او هیچ نیازی به ما ندارد، اگر از ما انتظاری برای یاری دارد، به خاطر خود ما و برای کمک به ما و پایان دادن به مصایب و نکبتی است که جهان گرفتار آن است. پس ترساندن مردم از حضرت (ع)، هم ظلم به حضرت و هم ظلم به مردم است.

منبع: کتاب آشنایی با امام زمان (عج)، نوشته محمد شجاعی، صفحه 69 و 70