با سپری شدن دورهٔ غیبت صغرا، رهبری دینی و اجتماعی مردم به علما و فقهای دارای شرایط واگذار شد. آن حضرت ضمن نامه‌ای به اسحاق بن یعقوب، دومین نایب خاص، در پاسخ به پرسش وی که در پیشامدهای عصر غیبت به چه کسی مراجعه کنیم؟ مرقوم داشتند: ((... و اما الحوادث الواقعه، فارجعوا فیها الی رواة احادیثنا. فانّهم حُجتی علیکم و انا حجّةُ الله علیهم...[1]: و اما در رویداد هایی که رخ خواهد داد، به راویان حدیث ما رجوع کنید. زیرا آنان حجت من بر شما هستند و من حجت خدا بر آنان می‌باشم.))
روشن
است که این عمل امام به معنای قطع رشتهٔ امامت و ولایت نبود. بلکه او
می‌خواست از آن پس بستری جدید برای رفع مشکلات و پاسخ به مسائل دینی مردم
آماده سازد.
