از روایات استفاده می‌شود که اصحاب حضرت مهدی (ع) از نژادها و مناطق مختلف عالم هستند، چنان که امام صادق (ع) فرموده: ((فیصیر الیه انصاره من اطراف الارض، تطویٰ لهم طیاً حتی یبایعوه))[1] یاران حضرت مهدی (ع) از سراسر گیتی به سوی او می‌شتابند و زمین زیر پای آنان بسان طوماری، در هم پیچیده می‌شود تا هر چه سریع‌تر به مکّه برسند و با آن حضرت بیعت کنند.
از سویی دیگر همه آنها، جز تعداد اندکی، جوان، پر قدرت و با نشاط هستند.
با این که این ویژگی‌ها زمینۀ بسیار مساعدی برای بروز اختلاف و پراکندگی است، ولی هیچ تأثیر منفی در همدلی و برادری یاران آن حضرت نخواهد داشت و چنان رفتار برادرانه‌ای با هم دارند گویا فرزندان یک پدر و مادر می‌باشند ((إنَّ أصحاب القائم (ع) یلقی بعضهم بعضاً کانَّهم بنوأبٍ و اُمٍّ.[2])) اندیشه‌ها و آرمان‌های الهی چنان آنان را به خود معطوف ساخته که نه در رفتارشان و نه در افکارشان هیچ انگیزۀ شیطانی و اختلاف انگیزی دیده نمی‌شود.
رهبر، هدف و راهشان یکی است و در وارستگی بی‌نظیرند و از این رو ((خودی)) نمی‌بینند تا در همدلی‌شان خدشه‌ای وارد شود.