به سوی یار

مفهوم و فایدۀ انتظار

((انتظار)) معمولاً به حالت کسی گفته می‌شود که از وضع موجود ناراحت است و برای رسیدن به وضع بهتر تلاش می‌کند. مانند بیماری که در انتظار بهبودی است یا پدری که در انتظار بازگشت فرزندش از سفر است؛ یکی از بیماری و دیگری از فراق فرزند ناراحت است و هر یک برای رسیدن به وضع بهتر می‌کوشد. بنابراین انتظار، مرکب از دو عنصر است: عنصر ((نفی)) و عنصر ((اثبات)). پس ((منتظر)) از وضع نامطلوب می‌گریزد (نفی) و وضع مطلوب و مورد نظر را می‌خواهد (اثبات).

این دو عنصر، دو بازتاب متفاوت در اعمال و راه و روش منتظر واقعی خواهد داشت:

از سویی، او هر گونه همکاری با عوامل ظلم و فساد و حتی مبارزه را ترک خواهد کرد (نفی) و از دیگر سو، خودسازی و خودیاری و ایجاد آمادگی‌های جسمی، روحی، مادی و معنوی برای تشکیل آن حکومت جهانی به همراه خواهد داشت.

((انتظار))، از چنین منظری عامل تحرک و آگاهی و تعالی است و منتظر واقعی از هر عزلت نشینی و سکون و سکوت در برابر کژی‌ها و نادرستی‌ها بیزار است. چگونه ممکن است یک ستمگر در انتظار کسی باشد که طعمۀ شمشیرش خون ستمگران است؟ و یا یک فرد آلوده و ناپاک چگونه می‌تواند منتظر انقلابی باشد که اولین شعلۀ آن دامان آلودگان را می‌گیرد؟

ارتشی که در انتظار جهاد بزرگی است، باید همواره آمادگی رزمی داشته باشد و نقاط ضعف خود را اصلاح کند.

چگونگی ((انتظار))، متناسب با هدفی است که در انتظار آن هستیم و منتظر حضرت امام زمان (ع) کسی است که در تمام شئون زندگی فردی و اجتماعی خود، آمادگی‌های لازم را کسب کند. چرا که قیام مصلح بزرگ و جهانی در برگیرندۀ تمام جوانب زندگی انسان‌ها است.[1]